Hidden Canyon trail, oftewel apenkooi

Zaterdag 28 juli

A vertrekt vroeg met veel water en eten en neemt de shuttle van 6 am. met MMLCR. Wij staan een half uur later op en zien de shuttle van 7 am te vroeg voor onze neus vertrekken. Das nou jammer. X is niet mee (vroege ochtend is niet haar ding) en T ook niet (migraine)

We gaan de canyon overloop trail doen, de jongelui canyon observation point. 

We horen van een sterfgeval in Nederland. De zoveelste in de vriendengroep van m’n ouders. Naar.

We beginnen de hidden canyon trail met een valse start. We kunnen m niet vinden. Dat komt omdat we aan de verkeerde kant van de weg begonnen zijn. Na een half uur zijn we eindelijk bij het beginpunt. Er staan waarschuwingen : je moet niet bang zijn voor hoogtes en kunnen klauteren. Het eerste stuk is haarspeldbochten, flink stijgend dus. Prima te doen als je een goede conditie hebt. We horen F achter ons hijgen als een paard, hihi.

F: Gadver, ik heb nog nooit zo onder het zweet gezeten.

HJ: Goh kun jij ook zweten?

F : waarom stijgt het steeds?

I: anders komen we niet boven.

Na een boel waterdrinkstops komen we bij een punt waar we rechtsaf moeten. Linksaf is het pad wat de jongelui hebben gelopen. Vanaf dat punt is het voor ons afzien: veel langs afgronden, soms hangt er een ketting. Als F klaagt; hoe moet ik dit doen? , horen we een stem van boven: “mijn moeder zei altijd: als je dit haalt krijg je een snoepje”

Het werkt, F gaat door.

Het pad gaat verder langs steile roze gelaagde rotswanden en smalle plateaus. Op een bepaald punt moeten we echt gaan klauteren en klimmen: via boomstammen, rotsblokken en door nauwe passages. Grensverleggend!

Er vallen waterflessen uit de rugzakken, maar gelukkig geen persoonlijk leed. Achter een prachtige stenen (sas)boog konden I en F even lossen.

Het einde van de hidden canyon was een beetje een deceptie: een rotsblok blokkeerde het pad. H kon wel verder, maar de rest zag dit niet zitten.

Op de terugweg neemt F het voornemen om serieus aan haar conditie te werken, waarvan akte! 

Vandaag is het in ieder geval gelukt: 9 km, 68 verdiepingen, 13.500 stappen gezet. Chapeau F!

De jongelui zijn in 1 3/4 uur als jonge honden naar boven gerend, hebben een uur gepauzeerd op het viewpoint en waren om 11.00 terug. Er stond 6 uur voor deze wandeling.

Misschien vragen jullie je af waarom we de beroemde Angel’s landing trail niet doen: helaas, die is gesloten, net als nog 2 wandelingen aan de westkant: niet toegankelijk vanwege gevaar voor vallend gesteente.Normaal is het ook niet zo bloody warm in Zion. 

De camping heeft geen douches, alleen WC’s. Er is hier ook een watertekort. Je mag geen handwas doen.

Terwijl we hier zitten (chips eten) komt er een eekhoorn vlakbij onder de camper (en zonet onder mijn stoel, aargh!) Gisteren heeft er een eekhoorn eten uit de rugzak van A gepakt. Behalve (brutale) eekhoorns zijn er veel hagedissen, herten, vliegende herten en andere grote torren, valken en heel veel vliegen. En er lopen honden met schoenen voorbij op het hete asfalt!

Nu zitten we lekker bij de rivier of in de camper. De warmte (40+) lijkt te wennen. De mannen hebben de dam in de rivier afgemaakt met een dikke boomstam die met veel moeite naar boven gesleept werd. Af en toe moest er (in het water staand) overlegd worden. Je kunt nu wel heerlijk voor de dam zwemmen. 

Morgen weer vroeg op voor een laatste wandeling en dan via een (betaald) convooi door een tunnel naar een ander deel van het park.

De eerst volgende campings hebben zwembaden.