The big staircase and real petrified wood.

Dinsdag 31 juli

Om 7.10 rijden we weer. Op weg naar Moab, naar een KOA camping. Het wordt weer een camper-rij-dag. X werd gisteren helemaal blij toen ze dat hoorde. 

Gisteren trouwens ‘heerlijk’ burger en pizza gegeten in zo’n wegwerprestaurant. Erg gezellig, dus not. Maar de friet enzo waren wel even heel erg lekker. Daarvoor en erna hebben we nog petrified wood (afkomstig van particulieren met land waarop dit te vinden is) en fossielen gekocht en werden geholpen door een mr Trump aanhanger.

Nu rijden we via de scenic highway 12 door allerlei canyons en stairways naar een petrified forest.

Op de achtergrond muziek van Yes. Via de walkie talkie houden we elkaar op de hoogte van interessante kijkjes. Niet iedereen is nog goed wakker. Langs de weg koeien met kalfjes, enorme toegangspoorten van ranches. We tanken en komen erachter dat we de petrified woods voorbij gereden zijn. Dus terug, gelukkig maar 5 Miles. We hebben 2500 Miles van tevoren geboekt. Zal erom spannen of we het daarmee halen..

We stoppen dus bij escalante petrified forest park. Een deel blijft achter bij de campers. De rest begint aan een tocht welke een klein uur duurt. Het begin is een anticlimax; een stijgend pad met af en toe een versteende boom. Bovenaan kunnen we nog een steil stuk trail of sleeping rainbows volgen, aangeraden door de parkranger die onze fees (8$) in ontvangst nam. En inderdaad; prachtige grote en kleine bomen in allerlei regenboogkleuren liggen her en der op of naast het pad. Schitterend! Een climax na het eerste anticlimax deel. In het kantoortje van de ranger zijn 2 vitrines gevuld met stenen en briefjes met excuses: “sorry I took the petrified rocks, I hope the bad luck will end upon returning these rocks.” Er gaan idd geruchten dat ‘the removal of petrified wood is haunted...’

We vervolgen de weg en zien geweldige uitgestrekte valleien met rotsformaties. Huge, groots! Bovenop sommige heuvels lijken wel kasteelruines te liggen. De kleuren zijn rood, wit of gelig met wat groene bossages. Hier woont geen mens, het is woestijngebied.

We dalen af, rijden behoedzaam vlak langs afgronden, door canyondoorgangen en over kammen van bergen. We bevinden ons in een grote stenen zandbak van onmetelijke grootte...en voelen ons heel erg nietig.

We stoppen even en bewonderen de uitzichten aan alle kanten. Na een uur rijden zijn we door het gebied heen en komen in bosrijk gebied met groene grasweiden op 2,5 km hoogte, stijgen tot 2,8 km en dalen daarna weer. Er lopen black angus steaks langs de weg. Dit alles met op de achtergrond muziek van Jimi Hendrix.

De weg leidt nu door een gebied met rode rotsen, the capital reef. Alweer adembenemend. Het wordt bijna saai. Gelukkig hebben we nu rap muziek op de achtergrond (kendrick lamar) De knollenbus zit nog in het ABBA stadium. Nog 150 Miles to go.

We lunchen op een prachtige picnic plek (Fruita) tussen fruitbomen en omringd door rode rotsen. Deze oase is ooit aangelegd door mormonen in 1880. 

De weg gaat verder door eindeloze woestijnvlaktes met hier en daar een solitaire berg of pilaar.

Amerika lijkt erg op Afrika maar de wilde dieren missen (afgezien van herten, eekhoorns en vogels). De dieren die er oorspronkelijk waren zijn allemaal uitgeroeid.

Terwijl HJ even bijslaapt doet de rest inkopen in een troosteloos stadje Green River. Het kost even moeite om een supermarkt te vinden. De inkopen zijn goedkoper dan bij een Walmart. Met 4 karren vol rijden we uit de winkel. Een van de caissières vraagt nog; are you sure you didn’t forget anything?

Nu staan we op een KOA camping naast de snelweg. Met WiFi en zwembad ( in volgorde van belang)