tuga waterval

Wandeling naar de een na hoogste waterval ter wereld
We betalen weer een parkfee want we rijden alweer een nationaal park binnen (volgende keer wildcard bestellen, kan echt uit!) De wandeling naar de waterval duurt 5,5 uur, heen en zelfde weg terug. We registreren ons en vertrekken om 11.00. We spreken af dat we uiterlijk half 2 terug gaan lopen. De route is redelijk druk bezocht; we komen oudere mensen met stokken tegen, maar ook gezinnen met kinderen. Die halen we natuurlijk allemaal in want we hebben haast. Het pad gaat geleidelijk omhoog, met af en toe flink stijgen of dalen. We volgen de rivier stroomopwaarts en verwachten een climax. Helaas, na 2 uur snelwandelen voor gevorderden geen WoW geroep op de eindbestemming. Dan eerst maar lunchen op de grote stenen pal in de wind. Geen succes: ons brooddeksel vliegt de lucht in en verdwijnt stroomafwaarts (leuk klusje voor Allard) Fleur verliest haar waterfles en bij Tineke vliegt het brood haar om de oren. Allard wil perse de waterval zien en loopt door. Henk gaat mee als begeleider van deze jonge hond. De Knol Family wil eigenlijk ook wel zien wat Allard gaat zien. Opeens zit ik samen met Xiulian alleen in die verschrikkelijke harde wind. Xiulian is moe en heeft rugpijn. We besluiten samen terug te gaan over hetzelfde pad. Een sms je naar HJ komt niet aan want er is geen service. We stoppen af en toe om te wachten op de anderen. Uiteindelijk komen eerst Fleur en Tineke eraan en veel later de rest. Het pad naar de waterval bleek verderop echt klimwerk te zijn via stalen pinnen in rotsen en een ladder gemaakt van een ketting. 
We lopen in totaal zo'n 18 km en overbruggen ca 650 m. Nou, ik voel m flink in m'n enkels en voeten en ik niet alleen. Fleur biecht op: ze wilde als eerste aankomen en liep snel alleen vooruit. Ze hoorde wat ritselen en was bang dat het een baboon was. Dus versnelde ze haar pas waarna ze genadeloos op haar plaat ging. Omdat ze alleen was hoefde ze niet te huilen zei ze. 
Gelukkig waren alleen haar knieën iets geschaafd.
Om 15.20 zijn we allemaal weer terug bij de Campers. Een Recordtijd dus! Helaas geen medailles. 
Half 4 rijden we weer. De weg gaat langs prachtige vergezichten: uitgestrekte velden met bizarre rotsen en we laten de Drakensbergen achter ons. We passeren de Driekloof dam, de hoogste dam ter wereld volgens Allard. Langzaam verandert het landschap naar hoe wij denken dat Amerika eruit kan zien. Dat laatste beamen de knolletjes, die er wel geweest zijn (Monument Valley) Echt Schitterend! Inmiddels zijn we de provincie Free State binnengereden. Rond 17.00 komen we aan in het Golden gate park. Weer schitterende kleuren, rotsformaties en vergezichten en af en toe een kudde wild. De zon staat laag dus het wordt al koud. In de winter kan het wel -15 vriezen lees ik. Slik..
Ruim voor het sluiten van de receptie melden we ons aan bij de camping. Op slippers, want dat is zo lekker na het wandelen. We weten niet hoe gauw we de bergschoenen weer aan moeten doen. KOUD!! 
Tja, wie gaat er dan ook kamperen in de winter op 2000 m hoogte?!
We douchen gauw, Xiulian en ik gaan in bad, en besluiten te gaan eten in een nabijgelegen hotel. Ook al is het maar 1,5 km lopen: we gaan met de camper! Lekker warm!
Het buffet is heerlijk. Fleur geniet van haar burgertje met cheese. Iedereen blij en warm. De WiFi laat het echter wat afweten. Het wachtwoord is belachelijk lang (26 karakters!) en je kunt alleen wat appen. De blog bijwerken lukt dus niet. Morgen maar even een vleugje WiFi bietsen bij HJ.
O ja op de terugweg geeft de display van de camper aan: "caution: possibility of ice on the road!" 3 graden!!